Ειρήνη Παπά, Βαγγέλης Παπαθανασίου.

Ειρήνη Παπά, Βαγγέλης Παπαθανασίου.

Μια συνοδοιπορία στο ενθάδε και στο επέκεινα.

Ο λόγος φτωχαίνει κι οι σκέψεις μικραίνουν στη θέαση της συνύπαρξής τους και της συνοδοιπορίας τους.

Μα πώς θα μπορούσε όμως, η μικρότητα κι ταπεινότητά μου να μην ψιθυρίσει έναν μικρό χαιρετισμό, τιμή και δόξα, στη θωριά ετούτων των μορφών, των ιερών της Τέχνης τεράτων, που πορεύτηκαν, με τόσο κοντινές πορείες στ'αλήθεια, στο ουράνιο και το αληθινό;

Με σεβασμό βαθύ και με καθάρια τη φωνή των λογισμών και της ψυχής προσκυνώ τον άφθορο Πολιτισμό τους και αποχαιρετώ με τούτα τα φτωχά μου λόγια, το φθαρτό που μεταρσιώνεται μέσα μου και νικάει τον θάνατο και εγείρει το αιώνιο και το αναστάσιμο και αποχαιρετώ....

ετούτη τη συνοδοιπορίο στο ενθάδε.

Μια συνοδοιπορία τους, διαμαντόπετρα που σμιλεύτηκε με ευβλάβεια και μετουσιώθηκε σε πλατιές οράσεις κάτω από το πρίσμα της αιωνιότητας.

Ο καθένας τους ξεχωριστά μα και οι δυο μαζί, μεταλαμπάδευσαν σε όλους εμάς τους πεφορτισμένους οδοιπόρους, το ρίγος, το δέος και το μεθύσι για μια «τέχνη αληθινή», που σε αναπαύει, σε ησυχάζει και σε καλεί να συλλογιστείς, να ευφρανθείς, να πλουτίσεις.

Είναι η τέχνη αυτή, όπου το χοϊκό συνοδοιπορεί με το αιώνιο, το ενθαδικό με το επέκεινα, η γλύκα της γης με την ιερή σιωπή του ουρανού.

Ευλογημένος ο νους που ανατράφηκε και ευλογημένη η καρδιά που φύλαξε τα νάματά της κι έδρεψε από αυτήν, την τέρψη, τον προβληματισμό, την αφορμή για στοχασμό, το μεγαλείο της λαμπρής δημιουργίας, τα μηνύματα της αλήθειας, τη θέαση προς το Υπέρλογο, το Καθαρό, το Άσπιλο και το Αιώνιο..