Τον τελευταίο καιρό η συμπεριφορά της εντεκάχρονης Μέλιας είχε αλλάξει. Είχε κλειστεί πολύ στον εαυτό της, ζωγράφιζε περίεργα και σκοτεινά σχέδια, ήταν επιθετική και ενίοτε έγραφε σημειώματα μέσα στα οποία αναφερόταν στη μητέρα , στη γιαγιά και στα μικρότερα αδέλφια της με πολύ απρεπείς εκφράσεις. Η μητέρα, αν και εργαζόμενη,  παρακολουθούσε την αλλαγή της συμπεριφοράς προσπαθώντας να βρει στοιχεία να την τεκμηριώσει. Και τα βρήκε. ‘Ισως γιατί όταν η μητέρα στέκεται φρουρός άγρυπνος πάνω από τα παιδιά, συνήθως πιάνει μια άκρη από το νήμα για να μπεί έστω και λιγάκι στο λαβύρινθο της ψυχής τους.

Στοχεύει και επενδύει στην εμπιστοσύνη "μάνας και παιδιού" και φαίνεται να κερδίζει έδαφος. Το παιδί μιλάει και ξαλαφρώνει η ψυχή του και αυτό φαίνεται στο πρόσωπό του που φωτίζεται ενώ η μητέρα της αληθινής μας ιστορίας, ανακαλύπτει πως η Μέλια το κοριτσάκι της, παρενοχλείται σεξουαλικώς στο σχολείο από άλλο κοριτσάκι της ίδιας ηλικίας και του ιδίου τμήματος. Παράλληλα η Μέλια δείχνει στη μαμά της, διευθύνσεις ηλεκτρονικές τις οποίες, της έχει συστήσει η συμμαθήτριά της, προκειμένου να ενημερωθεί αναλυτικά για την σεξουαλική ζωή, μεταξύ γυναικών.

Διηγείται η μητέρα της Μέλιας:

-Έχω πάει τη Μέλια σε ένα πάρτυ. Βλέπω τη συγκεκριμένη συμμαθήτρια να την πλησιάζει και κάτι να της λέει στο αυτί. Βλέπω και τη Μέλια να αντιδρά και την ακούω να λέει θυμωμένη:

«Κόψε τις βλακείες και παράτα με!»

Γυρνάμε σπίτι και τη ρωτώ, τι της είπε η συμμαθήτριά της κι  εκείνη μου απαντά με κλάματα:

«Μου είπε: Τώρα που θα πας στο σπίτι θα κάνεις σ…ξ  με τον πατέρα σου;»

Και η μητέρα της Μέλιας συνεχίζει:

-Η συμμαθήτρια γίνεται χειριστική:

«Τελικά δεν μου αρέσεις γιατί είσαι χοντρή» της λέει….

Εκφοβίζει κιόλας…κρατώντας death note. Tι είναι αυτό; Ένα σημειωματάριο στο οποίο κάποιος διαστροφικά σκεπτόμενος, γράφει τα ονόματα αυτών που θέλει να σκοτώσει, σκεπτόμενος μόνο το πρόσωπό τους.

Ανάμεσα στα ονόματα που έχει γράψει η μικρή εντεκάχρονη συμμαθήτρια της Μέλιας, ήταν και αυτό της δασκάλας.

«Αν το θελήσω μπορώ να τη ρίξω από την σκάλα», λέει το κορίτσι και άλλα πολλά ακόμα.

…………………………………………………………………………………………………..

Προσπάθησα επιγραμματικά και χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, να μοιραστώ μαζί σας αυτή την ιστορία.

Είναι κι άλλες και μάλιστα πολλές οι ιστορίες που ακούμε όλοι μας από φίλους γονείς, δασκάλους, καθηγητές, εφήβους ακόμα και από παιδιά νεαρής ηλικίας. Και βέβαια δεν σχολιάζω καν σε τούτο εδώ το σημείωμα, ό,τι ακούγεται από τα ΜΜΕ. Συστημικά και άλλα.

Στους ψιθύρους του μυαλού μου, σκορπίζται το 

"'Εχε το νου σου στο παιδί..."

Λυπάμαι, προσεύχομαι, μελετώ αγίους γέροντες που πριν αφήσουν τα επίγεια εντρύφησαν με πνεύμα φωτισμένο και σε θέματα οικογένειας.

Γράφει ο μακαριστός Γέροντας Μωϋσής ο αγιορείτης:

«Καθημερινά έρχονται θλιμμένοι και προβληματισμένοι άνθρωποι στο Άγιον Όρος, πνιγμένοι στ’ αδιέξοδα από μία ανοημάτιστη ζωή, ένα λανθασμένο τρόπο βίου.

Ιδιαίτερα μας προβληματίζει η αδιαφορία των νέων, με τα πολλά ψυχικά τραύματα. Ταπεινά φρονούμε πως ένα ακόμη οχυρό είναι η οικογένεια, παρά τα όποια προβλήματά της. Την οικογένεια αποτελούν οι γονείς και τα παιδιά. Περί αυτών, απλά και πρακτικά θα μιλήσουμε με πόνο και αγάπη, όχι ως δάσκαλοι αλλά ως συμπαθούντες αδελφοί.

Το πνεύμα του κόσμου έφερε μέσα στην οικογένεια ταραχή, αποσύνδεση εν ονόματι της ελευθερίας και των δικαιωμάτων, ρήξη και διαμάχη. Η αντιλογία, η γκρίνια, ο καυγάς, η απειλή, η ψυχρότητα σκιάζουν όλα τα σπίτια. Απουσιάζει η αλληλοπεριχώρηση, η αλληλοκατανόηση και ο αλληλοσεβασμός. Η εκκλησιαστική ζωή θα μας επαναφέρει μόνο στην ευθεία. Η απεκκλησιοποίησή μας θέριεψε το εγώ μας και μας θέλει κυρίαρχους κι εξουσιαστές των πάντων ακόμη και των πολύ δικών μας ανθρώπων, των συζύγων, των παιδιών.

Όταν λέμε εκκλησιαστική ζωή, δεν θεωρούμε μία γενικά καλή αντίληψη για την Εκκλησία, μία πίστη σ’ ένα ανώτατο ον, μία ευχάριστη ιδεολογία. Η ζωή της Εκκλησίας είναι συγκεκριμένη, με ορθή πίστη στον ζώντα Τριαδικό Θεό, λατρευτική ζωή, αγωνιστική πορεία καθάρσεως κι αγιασμού.

Οι γονείς αξίζει από μικρά να οδηγούν τα παιδιά τους τακτικά στην εκκλησία. Να συνηθίζουν να λειτουργούνται, ν’ ασπάζονται τις εικόνες, να κάνουν σωστά τον σταυρό τους, να κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων. Ας είναι ζωηρά και άτακτα, ας κλαίνε, δεν πειράζει, μαθαίνουν, μυρίζουν τα ρούχα τους λιβάνι, ευλογούνται, αγιάζονται. Με το «δι’ ευχών» δεν τελειώνει η θεία λειτουργία και τα «θρησκευτικά μας καθήκοντα». Χριστιανοί δεν είμαστε μόνο στην εκκλησία. Η εκκλησία θα πρέπει να επεκταθεί στο σπίτι μας. Να υπάρχει εκεί το προσευχητάρι, όχι μόνο στις δύσκολες ώρες, αλλά καθημερινά. Εκεί ν’ αρχίζει και να τελειώνει η ημέρα.

Δεν χρειάζονται βιβλία και γνώσεις, κι ένα «Κύριε ελέησον» εγκάρδιο είναι ωραία προσευχή. Αρκεί να γίνεται με συναίσθηση. Με ταπείνωση. Οι μητέρες, οι νοικοκυρές, οι δασκάλες, οι νοσοκόμες, όλες οι γυναίκες, οι άνδρες στα κτήματα, στις οικοδομές, στις τράπεζες, στα ταξίδια, τα παιδιά και στο παιχνίδι και στο σχολείο και στο δωμάτιό τους μπορούν να λένε μία μικρή προσευχή μόνο πέντε μικρών λέξεων: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με!»

Να μάθει κανείς από νωρίς να κάνει τον σταυρό του, που ξυπνά, που κοιμάται, που ξεκινά κι επιστρέφει στο σπίτι, που αρχίζει και τελειώνει το φαγητό του η την εργασία του, που πιάνει το τιμόνι η το μολύβι. Τι ωραία να ζητάμε πάντα τη βοήθεια του Θεού για όλα! Και θα την έχουμε. Γι’ αυτό υπάρχει, για να δίνει σε αυτούς που Του ζητούν, για να ανοίγει σε αυτούς που Του κρούουν, για να ακούει αυτούς που τον επικαλούνται».

Αυτά γράφει ο Γέροντας Μωϋσής κι εγώ σκέφτομαι:

“Αν η συμμαθήτρια της Μέλιας είχε μάθει από μικρό μικρούτσικο παιδάκι να λέει το «Κύριε Ελέησον», στην πιο τρυφερή της ηλικία θα είχε τόση σκοτεινιά στην ψυχούλα της, έτσι που να έχει για παιχνίδι της ένα σημειωματάριο θανάτου και πολλά άλλα ακόμα; ”

Το ξέρουμε όλοι πως ζούμε σε μια Βαβέλ. Είναι ανάγκη μεγάλη περισσότερο από ποτέ να ενώσουμε τις προσευχές μας, για όλα τα παιδιά της γης και υπέρ της οικουμένης όλης. Και όταν εμείς ζητήσουμε το Φως Του, Εκείνο θα βρει τρόπο να τρυπώσει στις ζωές μας.

"Μιλήστε στην Παναγία για τα παιδιά σας. Μυστικά. Χωρίς να το ξέρει κανείς. Θα σας ακούσει, βρε! Θα σας ακούσει. Ακούτε αυτό που σας λέω. Θα σας ακούσει", λέει ο άγιος Πορφύριος.

Και αλήθεια ακούει η Παναγία μας. 'Ολους μας. Και μας κρατά το χέρι και τρέχει μαζί μας και προλαβαίνει και σώζει.

ΥΓ Δεν μοιράζομαι μαζί σας ούτε λύσεις, ούτε οδηγίες, ούτε συνταγές. Μοιράζομαι ό,τι μου έκανε καλό στη μέχρι τώρα ζωή μου, με ή χωρίς παιδιά....

Καλή μας ημέρα, φίλοι μου αγαπημένοι!