(...)"Και τη σκάφη που έπλενε η μάνα της κι οι θειάδες της τα Σάββατα ,την έκανε βαρκούλα και τα χωράφια θάλασσες.(...)
Κι έτσι ομορφοστολισμένες και με όλα τα δώρα που κρατούσαν, έμπαιναν λέει στη βαρκούλα.Κι εκείνη ,μέσα από το ποτάμι που τραγουδούσε ,στο πέλαγο τις έβγαζε, που ήταν εκεί πίσω από το βουνό. Εκεί τις έβγαζε, τον κόσμο ν’ ανταμώσουν.
Κι όταν η μικρή της ξαδελφούλα, η Πηνελόπη, τη ρώτησε την πρώτη φορά που άκουσε για το ταξίδι πέρα από το βουνό:
-Κι εκεί τι θα κάνουμε Αρχοντούλα;
Η Αρχοντούλα την κοίταξε γλυκά , με τα μεγάλα της μάτια γεμάτα από εκείνο το φως των αστεριών το ασημένιο και της είπε με φωνή που έμοιαζε κελάηδημα πουλιού να είναι:
-Θα αγαπάμε Πηνελόπη μου. Μόνο θα αγαπάμε! Κι έτσι θα αλλάξουμε τον κόσμο.»
……………………………………………………………………………………………………………………………
Με αυτό το όνειρο ξεκινά το ταξίδι της στον κόσμο η Αρχοντούλα. με όραμα κι ελπίδα και δεν διαννοείται τον πόνο, την πάλη, την τραγωδία και τον αγώνα του ανθρώπου, σε μια πορεία Σταυρού και Ανάστασης.
Κάποια χρόνια μετά τη συναντάμε να λέει:
«Δεν αντέχω να μάχομαι, δεν αντέχω να παλεύω, δεν αντέχω άλλο να θυμώνω. Φοβάμαι μήπως η καρδιά μου μισήσει…Και τότε τι θα κάνω Θεέ μου;»
Στην κορύφωση της ζωής της η Αρχοντούλα γράφει:
«Δεν υπάρχει ευτυχία. Υπάρχει ζωή. Κι η ζωή είναι ανεμοδούρα. Μέσα στη δίνη του ανέμου από την αγάπη μονάχα κρατήσου και ζήσε αληθινά».
Και τελειώνει το βιβλίο της ζωής της με τούτα τα λόγια:
«Έζησα κι αγάπησα. Αγάπησα και έτσι έζησα».
Κάθε μέρα που περνά από τη ζωή μας, είναι και μια σκληρή δοκιμασία. Και μοιάζουμε οι άνθρωποι, όλοι μας να ακροβατούμε στο τεντωμένο σχοινί της καρδιάς μας. Είναι η αγάπη θυσία; Στο όνομά της απαρνείται κανείς τον εαυτό του, τα θέλω του και τα εγώ του; Ποιος μπορεί να δώσει απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα που βασανίζουν ανελέητα την ανθρώπινη καρδιά;
Ένας από τους ήρωες του βιβλίου, ο Μάριος, ο καθηγητής της ψυχολογίας, που τρέφει στην καρδιά του μια όμορφη φιλία κι έναν έρωτα μυστικό για την Αρχοντούλα, λέει αφού πρώτα έχει ακούσει την εξομολόγηση της ζωής της:
«Αρχοντούλα μου, η αληθινή αγάπη είναι έμπνευση. Όσοι έχουμε αγαπήσει το γνωρίζουμε καλά αυτό. Και είναι η έμπνευση αυτή που κάνει το θαύμα και σε καλεί να πραγματοποιήσεις το ομοούσιο και να γίνεις ένα με τον άλλον. Ανάπνευσε βαθιά, ελευθερώσου κι αγάπα τον Αντρέα ακόμα πιο πολύ. Σου ταιριάζει να αγαπάς και να αγαπιέσαι».
TBM
Ν' αγαπάς πολύ!
Eυχή για την ημέρα και για κάθε μέρα:
"Ν' αγαπάμε πολύ. Εγώ εσένα κι εσύ εμένα. Η αγάπη είναι το μόνο πικρό γιατρικό για τα πάθη μου, τα πάθη σου, τα πάθη μας. Μόνο τότε θα βγουν αληθινά, τα όνειρα που κάναμε όταν είμαστε παιδιά".
(φωτό, unsplash.com, "με όνειρα κι ελπίδες στο αντάμωμα του κόσμου και της ζωής.")
