"Η Ωραία Σίφνος"

Μετά από έναν μεγάλο περίπατο στον «δρόμο των εκκλησιών» και μια στάση στο καταπληκτικό “cozi”με τον λευκό διάκοσμο και τα ωραία ποτά, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Βγήκαμε από το μακρόστενο λιθόστρωτο σοκάκι και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε στον κεντρικό δρόμο της Απολλωνίας.

Περασμένα μεσάνυχτα και με την πείνα, μετά το ποτό, να θερίζει.

Σε λίγο βρισκόμαστε μπροστά στην «Ωραία Σίφνο».

Ταβερνομεζεδοπωλείο με ειδυλλιακή θέα, σε τόνους λευκούς και γαλάζιους και με δυο περίτεχνους φλάρους* εκ δεξιών και εξ ευωνύμων της εισόδου, όπου μας υποδέχεται εγκάρδια και φιλικά, ο κύριος Γιάννης.

Κάθε δισταγμός που νιώθουμε για το αργό της ώρας, παύει να υπάρχει μετά το ειλικρινές καλωσόρισμά του.

-Καλώς τους! Περάστε! Τι θα θέλατε;

-Τρία σουβλάκια…αλλά... είναι αργά πολύ. Ψήνετε τέτοια ώρα;

-Βεβαίως και ψήνουμε. Μη σας νοιάζει τίποτα. Ελάτε να κάτσετε στην αυλή, να σας ανοίξω και τα φώτα.

-Μα μη μπαίνετε σε κόπο…στο χέρι θα τα πάρουμε.

-Καθόλου κόπος, ευχαρίστηση είναι. Περάστε, περάστε!

Κι έτσι περνάμε σε μια υπέροχη αυλή, με τραπέζια κάτω από κληματαριές και με θέα ειδυλλιακή σε όλη τη Σίφνο.

-Σε γάμο είσαστε;

-Όχι, βόλτα κάναμε.

-Συγνώμη που ρωτάω αλλά είστε ντυμένοι πολύ ωραία, εκφράζεται με ειλικρινή απλότητα ο κύριος Γιάννης.

-Σας ευχαριστούμε…του λέμε, ενώ και και οι δύο αισθανόμαστε όμορφα με την προσήνεια, που ξεχειλίζει από αυτόν τον άνθρωπο.

Τα σουβλάκια δεν αργούν να έρθουν και ο κύριος Γιάννης τα σερβίρει στο τραπέζι μας, που το έχει στρώσει ήδη με καθαρό τραπεζομάντηλο.

-Πάω να σας φέρω και τα αναψυκτικά σας, μας λέει και μπαίνει στο μαγαζί. Καθώς ξαναγυρνάει, σε δυο λεπτά, μας βλέπει να κάνουμε τον σταυρό μας τρεις φορές πριν αρχίσουμε το φαγητό. Κοντοστέκεται τότε με έκπληξη:

-Αχ Θεέ μου! Χριστιανοί Ορθόδοξοι, αναφωνεί ήσυχα και με χαρά και σηκώνει το χέρι του και μας σταυρώνει τρεις φορές. Χωρίς να πει τίποτε άλλο, αφήνει με ευγένεια τα αναψυκτικά στο τραπέζι μας και ξαναμπαίνει στο μαγαζί.

Την Κυριακή το πρωί, τον είδαμε στην εκκλησία και ακούσαμε μαζί του το Ευαγγέλιο:

«Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ

πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς»

(Ματθ. ι’)

Με το τέλος της θείας λειτουργίας, αφού είχε μετέλαβε και πήρε αντίδωρο, τον είδαμε τον ευλογημένο ανθρωπο, με την ευλογημένη καλοσύνη, να κατηφορίζει τον δρόμο της Απολλωνίας και να ανοίγει ήσυχα και γαλήνια το μαγαζί του, την «Ωραία Σίφνο».

Η Σίφνος, σου κλέβει την καρδιά. Όμορφος τόπος, αστραφτερός, νοικοκυρεμένος.

Πιο πολύ όμως σου κλέβουν την καρδιά οι κάτοικοί της. ‘Ανθρωποι καλομίλητοι, με καρδιές ανοιχτές στο φως, θρεμμένες με ειρήνη, με καλοσύνη και θάλασσα.

Τι όμορφη που είναι η καλοσύνη τους, τα καθαρά τους βλέμματα, οι ολόψυχοι χαιρετισμοί, τα ξεπετάγματα της καλής τους καρδιάς και ο λόγος τους ο ταπεινός, που μοιάζει με βρύση δροσερή, ταγμένη να ξεδιψά τους ξερότοπους της διψασμένης ψυχής.

'Ισως γιατί η Σίφνος, έχει μια ιδιαίτερα τρυφερή σχέση με τον Θεό και τους αγίους.

Και αυτό "ομολογείται" από τις διακόσιες σαράντα οχτώ εκκλησίες που στολίζουν κορφές, πλαγιές, βράχους που κρέμονται στο πέλαγο και λιθόστρωτα σοκάκια του νησιού. Και όλες τους λάμπουν κι αστράφτουν, σαν τον καθαρό ουρανό.

Κι αν ρωτάς πώς γίνεται αυτό; Είναι που κάθε εκκλησιά έχει και τον πανηγυρά της.

Kαι τι εστί πανηγυράς;

Είναι εκείνος που αναλαμβάνει ένα εκκλησάκι για έναν όλόκληρο χρόνο.

Κι αν είναι νέος, θα αναλάβει το παρεκκλήσι της κορφής, με ψηλότερη εκείνη του Προφήτη Ηλία που είναι στα 700 μέτρα.

Κι αν είναι μεγαλύτερος θα αναλάβει τα ξωκλήσια που χτίστηκαν σε τόπους πιότερο πεδινούς.

Κι έχει το χρέος, κάθε πανηγυράς, τη συντήρηση, την καθαριότητα, το ασβέστωμα, ενώ του δίνεται και η ευλογία να φιλοξενεί στο σπίτι του όλον αυτόν τον καιρό την εικόνα του Αγίου ή του Θείου γεγονότος, στο οποίο είναι αφιερωμένο το εκκλησάκι.

Έτσι κάθε χρόνο πάνω από τρακόσιες εικόνες κατοικούν εκτός των εκκλησιών και στα σπίτια των πιστών.

Μεγάλη ευλογία! Ο πανηγυράς έχει την υποχρέωση να καθαρίσει την εικόνα που φιλοξενεί και να την τοποθετήσει σε κεντητό μαξιλάρι, ανάβοντας ενίοτε λαμπάδες που καίνε στην χάρη της. Μαρτυρίες λένε πως πολλές φορές οι εικόνες θαυματούργησαν και θαυματουργούν στους οίκους των πανηγυράδων.

Και κάθε που έρχεται ο καιρός, που θα εορτάσει ο ναός, ο πανηγυράς μεριμνά για όλα αυτά που συνθέτουν την πανήγυρή του. Το άσπρισμα, τον σημαιστολισμό, τα κατάλευκα κεντήματα που θα στολίσουν τα προσκυνητάρια και κάθε γωνιά του ναού, τους άρτους, τα κεράσματα και το φαγητό.

Την παραμονή της γιορτής θα ξεκινήσει, από το σπίτι του πανηγυρά, μια πομπή από πιστούς με μπροστάρη εκείνον που θα κρατά την εικόνα στα χέρια. Κι όταν φτάσουν στο ναό, τοποθετούν την εικόνα στο προσκυνητάρι κι αρχίζει ο πανηγυρικός εσπερινός. Μετά την ακολουθία ο πανηγυράς στρώνει την τράπεζα της αγάπης με χίλια δυο καλούδια. Πρωτοστατούν τα μακαρόνια με το κρέας και βέβαια η ρεβιθάδα. Όταν είναι περίοδος νηστείας, σερβίρεται μπακαλιάρος τηγανιτός. Ο οίνος ο ευλογημένος ρέει και ευφραίνει, ενώ τα βιολιά παίζουν σε νησιώτικους ρυθμούς.

Τα κουταλοχτυπήματα από τους παρακαθήμενους στην εορταστική τράπεζα είναι αυτά που θα συνοδέψουν τις ευχές:

«Στην υγειά του πανηγυρά», «και του χρόνου», «εβίβα των μαγείρων».

Ένα νησί θεοσκέπαστο, με απλότητα, ευαισθησία και σεμνότητα και με ανθρώπους ομολογητές της ορθοδοξίας που εμφορούνται από το πλούσιο πνεύμα και την ευλογία του Θεού και των Αγίων. Γι αυτό και σε καλημερίζουν χωρίς να σε γνωρίζουν και γι αυτό η καλημέρα τους, σου γαληνεύει την καρδιά τόσο και στην γλυκαίνει άλλο τόσο που θέλεις να την ακούς ξανά και ξανά!

Δίκαια η επιγραφή, στην ταβέρνα του κυρίου Γιάννη, γράφει: "Η Ωραία Σίφνος".

ΥΓ Το μικρό αυτό κείμενο δεν επιχειρεί να κλείσει στις γραμμές του την ομορφιά της Σίφνου. Αυτό άλλωστε είναι αδύνατον. Είναι μόνο μια ταπεινή προσωπική κατάθεση ψυχής από την γεύση που μπορεί να αφήσει στον επισκέπτη αυτό το ευλογημένο νησί.