Η μάνα…το πιο ιερό πρόσωπο. Η σκέψη των παιδιών της, ο ίσκιος τους, η προσωπικότητά τους. Σε όλη της τη ζωή, μετρά το μπόι της, ζυγίζει τις δυνάμεις της καθημερινά και μέχρι το τέλος της, γράφει τη δική της ιστορία, που κάποτε κάποτε  αγγίζει και τα όρια του θρύλου. Είναι ένας ήρωας, που δονεί και συγκινεί βουβά, γιατί έχει ως δομικό υλικό την αληθινή αγάπη, την επιμονή για την πρόοδο και την προκοπή των παιδιών της. Όταν φεύγει μία μάνα από τη ματαιότητα, έχοντας διαγράψει μια πορεία σθένους και αυταπάρνησης, σε έναν δρόμο, που ποτέ δεν ήτανε στρωμένος με ρόδα, τότε γυρίζει μια νέα σελίδα στη ζωή των παιδιών της. Μια σελίδα, με τον ίσκιο της μάνας να θεριεύει και με το φευγιό της να γίνεται για εκείνα, η ορμή τους για ζωή. 

ΥΓ  Σκέψεις φτωχές και  ρόδα του φθινοπώρου, για τη μάνα, Φώφη Γεννηματά και για όλες εκείνες τις μανούλες που έφυγαν σήμερα για εκεί ψηλά.

Όταν φεύγει μία μάνα...ο ίσκιος της θεριεύει και το φευγιό της γίνεται ορμή για τη ζωή...