Και πριν τελειώσει ετούτη η χαρμόσυνη μέρα, συλλογίζομαι και τη δική μου σχέση με τον Άγιο. Μια σχέση πιο προσωπική που ξεκίνησε από τα πολύ μικρά μου χρόνια. Τότε που στο σχολείο γράφαμε, ετούτες τις μέρες, για τον Άγιο και για πολλά άλλα ακόμη,  στο τετράδιο της πατριδογνωσίας. Ανεξίτηλα χαράχτηκε στη μνήμη μου εκείνη η χρονιά, που πήγαινα στη δευτέρα του δημοτικού και γράψαμε για τον Άγιο Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη.  Φέρει, λέει ο 'αγιος, αυτό το προσωνύμιο επειδή τη μέρα της γιορτής του, 26 Οκτωβρίου του 1656, έπεσε κεραυνός στη «λουμπάρδα» ή αλλιώς βομβάρδα, που σημαίνει μεγάλο κανόνι, την οποία ετοίμαζε ο Γιουσούφ Αγάς, για να σκοτώσει τους χριστιανούς που πήγαιναν να προσκυνήσουν το εκκλησάκι του Αγίου, απέναντι από την Ακρόπολη.

Ο κεραυνός έπεσε την ώρα που ήταν έτοιμοι Τούρκοι να χτυπήσουν τους χριστιανούς.Η πυριτιδαποθήκη ανατινάχθηκε μαζί και ο Γιουσούφ Αγάς. Από τότε το εκκλησάκι απέναντι από την Ακρόπολη, ονομάστηκε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης.

 Κι ύστερα πάλι, μιλούσαμε πολύ  και για εκείνα τα χρυσάνθεμα που στολίζουν πάντα τη γιορτή του και ο λαός μας λέει, πως ανθούν για να τιμήσουν κι αυτά, μέσα σε μια εποχή που όλα μαραίνονται, τη μεγαλοσύνη του Αγίου.

Γράφαμε και τις παροιμίες, που κι αυτές με τη σειρά τους έλεγαν για τον Άγιο και το καλοκαίρι του…

«Αγιοδημητράκι μικρό καλοκαιράκι». Μα και τον Χειμώνα που σε λίγο θα φέρει μιλούσαν,  καθώς έλεγαν στον Πόντο πως …

«Ήρθε ο Άη Δημήτρης; Ήρθε ο Χειμώνας».

 Θυμάμαι και τον αδελφό μου το Νεκτάριο, που μικρούλι παιδάκι ακόμα, τόσο πολύ είχε εντυπωσιαστεί να ακούει τον μεγαλύτερο αδελφό μας να διαβάζει για τον Λυαίο που τον σκότωσε ο Νέστωρ, σαν άλλος Δαυίδ τον Γολιάθ, παίρνοντας δύναμη και χάρη μόνο από την ευχή του Αγίου, ο οποίος ήταν στη φυλακή. Κι ενώ ο Νεκτάριος, δεν πήγαινε ακόμα σχολείο, αποστήθισε καθώς άκουγε τη μάνα μας να του το λέει λέξη-λέξη, το τροπάρι του Αγίου και το έψαλλε κιόλας. Και την πιο δυνατή κορόνα την έβγαζε εκεί που το τροπάρι λέει:

«…Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα…»

 Το είπε τόσες φορές, που θέλαμε δεν θέλαμε το μάθαμε όλοι μέσα στο σπίτι.  Και όταν ο μακαριστός γέροντας, Δανιήλ Γούβαλης, με προέτρεψε κάθε βράδυ να λέω μαζί με την προσευχή μου και τα τροπάρια όσων Αγίων φέρουμε τα ονόματα μέσα στην οικογένεια, στο τέλος κόλλαγα και το

«Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις…», του Αγίου Δημητρίου.

 Ήταν και η γιορτή του θείου του Μίμη, που στολιζόμαστε όλοι με τα καλά μας, τη μέρα εκείνη. Η μαμά φόραγε ένα σικάτο ταγέρ ενώ πριν είχε οπωσδήποτε περάσει από το κομμωτήριο, ενώ ο μπαμπάς θα φορούσε και κοστούμι και γραβάτα. Παίρναμε και τον παππού και τη γιαγιά και κρατώντας ένα μεγάλο κουτί με πάστες, ξεκινούσαμε για το σπίτι του εορτάζοντος. Χαρά εμείς τα παιδιά, χαρά και οι μεγάλοι. Βλέπεις το «βίος ανεόρταστος, μακράν ζωή απανδόχευτος», οι γενιές που προηγήθηκαν το ήξεραν καλά και μάλλον γιατί είχαν βγει από σκληρά και δύσκολα χρόνια.

 Μετά από τον θείο τον Μίμη, ήρθαν στη ζωή μου κι άλλοι Δημήτρηδες μα και Δήμητρες και συνεχίζουν να έρχονται κι έχω χαρά πολλή, όταν ετούτη την ημέρα εύχομαι για την γιορτή τους και το όνομά τους.

 Κάπως έτσι χτίστηκε η σχέση μου με τούτο τον 'Αγιο και κάπως έτσι ο Άγιος έβαζε σιγά σιγά και με τα χρόνια μικρές σφραγίδες μέσα μου, μέχρι που ήρθε μια στιγμή στη ζωή μου, που μια μεγάλη σφραγίδα του καθόρισε πλέον για πάντα την σχέση μου μαζί του.

 Ήμουν 20 χρόνων, όταν ξεκίνησα να καπνίζω. Γιατί; Γιατί έτσι… Νόμιζα πως ολόκληρωνόμουν ως προσωπικότητα; Μπορεί…αυτό και χίλια δυο ακόμα χαζά, που πίστευα ότι μου πρόσφερε το τσιγάρο. Δέκα χρόνια αφότου το ξεκίνησα, άρχισαν δειλά να μου περνούν οι σκέψεις, πως πρέπει να το κόψω. Οι ίδιες σκέψεις μου πήραν άλλα δέκα χρόνια. Τώρα πια τα χρόνια που κάπνιζα είχαν γίνει 20. Άρχισα να κάνω σοβαρές προσπάθειες, μα δεν έβγαζα άκρη. Πήγα και σε κέντρο διακοπής καπνίσματος και πάλι όμως ήταν άδικος ο κόπος. Τα χρόνια που κάπνιζα είχαν γίνει πια 23 κι εγώ έβαζα τα κλάματα κάθε φορά που η αδύναμη, ανθρώπινη φύση μου, ακύρωνε την κάθε μου προσπάθεια.

«Εγώ λέω, να βάλεις αρχή να το κόψεις, μια ημέρα που θα γιορτάζει ένας Άγιος, μου λέει ο π. Δανιήλ ο Γούβαλης, μια μέρα του Οκτωβρίου του 2008, αφού είχανε προηγηθεί πολλές πολλές συζητήσεις. Ξέρεις, συνεχίζει με πραότητα στη φωνή. Οι άγιοι είναι φίλοι μας κι άμα τους φωνάξουμε, έρχονται την άλλη στιγμή να μας σταθούν στη δυσκολία και να ικετέψουν τον Θεό, γι αυτήν».

Κράτησα καλά τα λόγια του μέσα μου και… ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, πάω και στέκομαι μπροστά στο μεγάλο προσκυνητάρι του Αγίου. Τον κοιτώ έτσι που είναι λεβέντης στρατιώτης  και του λέω:

«Εγώ από μόνη μου, απέτυχα να κόψω ετούτο το πάθος. Εσύ όμως, πιστεύω δυνατά, ότι μπορείς με κείνο το κοντάρι που κρατάς να το σκοτώσεις».

Ναι, έτσι του είπα. Με δικά μου λόγια. Λες και μιλούσα σε έναν φίλο. Σε έναν δικό μου άνθρωπο. Και…Αυτό ήταν. Από τότε και με τη χάρη Θεού και του Αγίου, μία φορά και μοναδική και μάλιστα έχοντας κλείσει έναν χρόνο αποχής, άναψα τσιγάρο. Και τι ένιωσα; Στην πρώτη ρουφηξιά ένιωσα ότι μασάω σκουπίδια και αυτή η αίσθηση με ακολούθησε ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο.

 Η πίστη η Ορθόδοξη, είναι γεμάτη από γεγονότα, ιστορικά και μη, είναι γεμάτη από αγίους, από πρόσωπα πολλά και προσωπικές εμπειρίες. Είναι γεμάτη από θαύματα. Κι έχει ετούτη η πίστη με τα θαύματα και τις προσωπικές εμπειρίες, κάτι το αναπαυτικό και κάτι το ησυχαστικό, που ούτε σε πονά, ούτε σε απωθεί, ούτε σε αγριεύει, μα σε καλεί να συλλογιστείς, να προβληματιστείς, να στοχαστείς, να αιτηθείς και να χαρείς, να νιώσεις πως είσαι κάτω από την σκέπη του Θεού και με όλους τους αγίους γύρω σου.

Γιατί οι άγιοι είναι φίλοι μας κι όταν εμείς το θελήσουμε, αφού οι ίδιοι έχουν λεπτότητα και δεν εισβάλλουν στις ζωές μας με το έτσι θέλω, Χτίζουμε σχέση μαζί τους. Και τότε εκείνοι χαίρονταιο και ακούνε τις χαρές μας, ακούνε και τα βάσανά μας, σκουπίζουν τα δάκρυά μας και παίρνουν τα αιτήματά μας για να τα ακουμπήσουν στα πόδια του Θεού. Και υπόσχονται πως θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να γίνει το "σωστό" για εμάς και τη ζωή μας. 

Γι αυτό και τα προσκυνητάρια τους από τη μια άκρη της Ελλάδας ως την άλλη, είναι γεμάτα από τάματα κι αφιερώματα. Γιατί ποτέ δεν αθέτησαν την υπόσχεση που έδωσαν, οι άγιοι.

Κι ο ‘Αγιος Δημήτριος, ο μεγάλος άγιος  που γιορτάσαμε και φέτος, ευχόμαστε να μας λυτρώνει από κάθε κακό και να θανατώνει με το κοντάρι του ό,τι εχθρεύεται την ψυχή μας και τη ζωή μας.

εικ. εξωφύλλου , 'Αγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, https://www.redbubble.com/.../26726905-st-dimitrios...