'Εγειρ' η μέρα αμίλητη

και κουρασμένη

και πίσω απ' την ψηλή βουνοκορφή,

τη χιονοστολισμένη,

φεγγάρι ολόγιομο έλαμψε

κι όπως τον κόσμο εκοίταξε,

εκείνος χαμογέλασε.

Κι ο Καλογιάννος ο μικρός

που ύπνο δεν έχει απόψε,

ανέβηκε εκεί ψηλά

στην άγρια τριανταφυλλιά.

Κλαρί με χιόνι διάλεξε

και έκατσε και λάλησε,

σκοπό γλυκό, μελωδικό,

νύχτας τραγούδι σιγανό.

"Γενάρη μου, μήνα καλέ,

εύμορφε και καμαρωτέ,

με πόσο φως εστόλισες

ετούτο το φεγγάρι

κι έφεξες όλη τη νυχτιά

σαν το μαργαριτάρι;"

Και ο Γενάρης χάρηκε

και το Φεγγάρι εγέλασε

και πάλι χαμογέλασε

και στις γειτονιές του κόσμου,

σκόρπισε τα λούλουδά του,

τα φεγγαρολούλουδά του.

Κι έκαμε τη νύχτα, μέρα

κι από το χωριό ως την πόλη πέρα,

όλα τα παιδιά ξυπνήσαν

και του φεγγαριού μηνύσαν,

πως αυτή τη νύχτα όλη

που ο Γενάρης έχει σκόλη,

στις σκεπές θα ανεβούν,

τις χουφτίτσες τους να ανοίξουν,

και τα δικά του λούλουδα

μέσα εκεί θα κλείσουν,

και σφιχτά, πολύ σφιχτά

για πάντα θα κρατήσουν.

Θα τα φυλάξουν κάτω απ' το κρεβάτι,

παρέα τρυφερή να τα 'χουν,

εκείνες τις μεγάλες νύχτες, 

που ο ύπνος δε θα τους κολά

και δε θα κλείνουν μάτι.

Και σα μηνύσαν έτσι τα παιδιά,

τ'άκουσε κι η αμυγδαλιά

κι εστολίστηκε διπλά γι αυτά,

κάτω από του Γεναριού

το φωτεινό φεγγάρι,

που ολόγιομο

όλη τη νύχτα  έλαμπε

σαν το λευκό,

το ακριβό μαργαριτάρι.

Κι οι ανεμώνες οι τρελλές

εστολιστήκανε κι αυτές,

τις μικρές χουφτίτσες 

τρέξαν να γεμίσουν

με αγάπης λούλουδα,

φεγγαρολούλουδα

και με μαργαριταρένιο φως

τις νύχτες,

των παιδιών

του κόσμου,

όλες να τις ντύσουν.

        ΤΒΜ

εικόνες:  pinterest