''Η προσευχή του παππού του Κωνσταντή''.

Μια αληθινή προσευχή, γραμμένη από έναν ταπεινό και χαριτωμένο άνθρωπο.

«Κύριε, από τα βάθη της καρδιάς μου Σε ευχαριστώ που με άφησες να ζήσω και σήμερα για να αξιωθώ ακόμα μία φορά να δοξάσω το Άγιο όνομά Σου.

 Χάριζέ μου πάντα τη δύναμη να Σε δοξάζω.

Αυτό περισσότερο απ’ όλα τα άλλα Σου ζητώ.
Σε ευχαριστώ πολλές φορές που μου χάρισες καλά παιδιά δροσίζοντας τα σπλάχνα μου με την αφοσίωσή τους σε Σένα, με τη φιλοτιμία τους, με τη φιλεργία τους, την αγάπη τους προς όλους τους ανθρώπους και τη συμπόνια που δείχνουν σε όσους πάσχουν και πονούν. Σκέπαζέ τα με την ευλογία Σου και αξίωσέ τα να αισθάνονται κι εκείνα για τα δικά τους παιδιά ό,τι αισθάνομαι κι εγώ γι αυτά.

Την ιερά παρακαταθήκη της Αγίας μας Εκκλησίας, που παρέλαβα από τους αγαθούς γονείς μου, με αξίωσες, Κύριε, να τους την παραδώσω. Αξίωσέ τα και αυτά με τη σειρά τους στα παιδιά τους να την παραδώσουν.

 Χίλιες φορές Σε παρακαλώ και κλίνω το γόνυ της καρδίας μου εμπρός Σου και με ταπείνωση Σου λέγω:

Να φωτίζεις και να δυναμώνεις όλον τον κόσμο. Και αυτοί, που είναι στα ξένα και τίμια εργάζονται να βγάλουν το ψωμί τους, ας είναι κάτω από τη Σκέπη της Χάριτός Σου, ώστε όλοι μας να αξιωθούμε να Σε αγαπήσουμε για να απολαύσουμε την αληθινή ευτυχία. Πατέρα μας, εισάκουσον της προσευχής μας και στήριξέ μας να ποιούμεν το θέλημά σου. Αμήν.

Σε δοξολογώ και Σε προσκυνώ, ο δούλος σου ο ταπεινός, ο Κωνσταντής».

                           "Ν’αγαπάς πολύ"

Το πολύτιμο αυτό χειρόγραφο, το βρήκα πριν από τριάντα πέντε χρόνια, λίγο μετά τον θάνατο του παππού μου, μέσα στο Ωρολόγιο το Μέγα, το οποίο μελετούσε μέρα και νύχτα. Είναι λόγια που γράφτηκαν από τον ίδιο, σε ώρες περισυλλογής. Λόγια που μπορούν να χαρακτηρίσουν μόνο έναν χαριτωμένο άνθρωπο, αγνό, απλό και ταπεινό, που ποτέ δεν υπήρξε μέσα από το εγώ του αλλά πάντα μέσα από τον ίδιο τον Χριστό, τον οποίο και απτόητα ομολογεί. Καθώς το χέρι του, το ευλογημένο, γράφει ετούτες τις αράδες τις προσευχητικές, που σαν άνθη ευώδη, μιας αθέατης ταπείνωσης, φυτρώνουν πάντα σε εδάφη αδοξίας και αφάνειας, η ψυχή του αναπέμπει μόνιμη ικεσία προς στον Κτίστη του κόσμου,«τον επιβλέποντα επί τους πράους και ταπεινούς τη καρδία». Καθώς το χέρι του το ευλογημένο γράφει ετούτες τις αράδες, η καρδιά του αδειάζει από την έπαρση, αδειάζει από την ακράδαντη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, αδειάζει από την ελπίδα στα υλικά, στις εγκόσμιες επιτυχίες, στην αναγνώριση από τους άλλους. Αδειάζει και παραδίδεται στο έλεος του Θεού. σε αυτό το έλεος που...τι ειρωνεία; πάντα θα μας καταδιώκει. Νιώθω μεγάλη συγκίνηση, που το απαύγασμα των λόγων της ταπεινής ψυχής αυτού του καλλίνικου αγωνιστή, του παππού μου του Κωνσταντή, υπάρχει πλέον και στο βιβλίο μου ‘’Ν’αγαπάς πολύ’’, αξιώνοντας να γίνει ιερά παρακαταθήκη, που θα φωτίσει τα βήματά μας, στους δύσβατα μονοπάτια της ζωής. Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου, όπου τα λόγια του ευαγγελίου υμνούν το μεγαλείο της ταπείνωσης του Τελώνου, αυτή την προσευχή ήθελα να τη μοιραστώ με την ευχή:

'' είθε η ζωή μας να ξεχειλίσει από τη γαλήνη, την πραότητα και το μεγαλείο της Αγίας του Θεού, Ταπείνωσης''.

                             ΤΒΜ