Αυτές τις μέρες πηγαίνω σε έναν ασθενή και λυγίζει το μέσα μου για πρώτη φορά. Έχω δει εκατοντάδες περιπτώσεις στα δέκα χρόνια που δουλεύω. Μα ετούτη, δεν ξέρω, με κάνει και βουρκώνω. Είναι ένας κύριος που πάσχει από καρκίνο. Ο όγκος αρχίζει από τη δεξιά πλευρά του λαιμού και επεκτείνεται ως και τη δεξιά του ωμοπλάτη. Είναι τεράστιος και είναι όλος μια πληγή. Ο άνθρωπος έχει μόνιμα γερμένο το κεφάλι προς τα αριστερά και βέβαια έχει δυσχέρεια αναπνευστική.  Κάνουμε μαζί κάποιες συγκεκριμένες και εξειδικευμένες ασκήσεις έτσι ώστε να γίνεται απόχρεψη αλλά και για να ανακουφίζεται από τον πόνο και εκείνη τη μόνιμη στάση του κεφαλιού που γέρνει προς τα αριστερά. Δεν παραπονείται για τίποτα, δεν γκρινιάζει, δεν βαρυγκωμά. Μόνο χαμογελά με ένα χαμόγελο όλο φως και με ευχαριστεί για την όποια ανακούφιση του προσφέρω.

Χθες χτύπησα την πόρτα του για να κάνουμε ξανά τις καθιερωμένες ασκήσεις. Άνοιξα και μπήκα. Μου χαμογελάει και με καλωσορίζει με νόημα. Μου δείχνει τη γυναίκα του που κοιμάται στην καρέκλα, προφανώς εξαντλημένη από την ταλαιπωρία. Κι εκείνος…ο ασθενής, ο άνθρωπος της υπομονής, ο φωτεινός άνθρωπος,  μου λέει πολύ ψιθυριστά.

«Μπορείς να έρθεις πιο μετά ή και αύριο; Δεν θέλω να την ξυπνήσουμε. Την έχω πολύ, ταλαιπωρήσει…».

Τον κοιτώ και βλέπω το πρόσωπό του γαλήνιο και φωτεινό. Μεγαλείο ομορφιάς.

Βγαίνω από το δωμάτιο. Κλείνω την πόρτα και στέκομαι εκεί ακούνητος, αφήνοντας δυο δάκρυα να κυλήσουν. Το ξέρω ότι πονά πολύ. Το ξέρω πως δεν μπορεί ούτε καλά να αναπνεύσει, ούτε να καταπιεί. Και νους μου δεν  το χωρά αυτό το μεγαλείο. Εκείνος πονά, εκείνος υποφέρει, εκείνος έχει ανάγκη από λίγη σωματική ξεκούραση και είναι εκείνος που προτιμά να έρθει σε δεύτερη μοίρα. Η σκέψη του και το μέλημά του, είναι να ξεκουραστεί ο άνθρωπός του…Δεν υπάρχουν ούτε λόγια, ούτε λέξεις…Υπάρχει μόνο φως.»

                 Νεκτάριος Μεταξάς

 Στις μέρες μας λένε πως υπάρχει σκοτάδι και νύχτα και ασχήμια πολλή. Όχι, πως δεν βλέπω, ούτε που κάνω πως δεν βλέπω. Μα είναι που αρνούμαι…Είναι που δεν μπορώ να πάψω να πιστεύω στο καλό, στην ομορφιά του και στο φως του. Είναι που επιμένω κάθε πρωί να κοιτώ τη ροδαυγή και να δοξάζω το άγιο όνομά Του για όλη ετούτη την κρυμμένη ομορφιά. Το κακό πάντα θα φωνάζει και θα τρέχει να νυχτώσει και να σκοτεινιάσει τον τόπο όλο…

Και το καλό πάντα θα στέκεται  σε μια μικρή γωνιά, μα θα έχει φως. Πολύ φως.

Κι αν τα μάτια της ψυχής το έχουν καταφέρει κι έχουν μείνει ανοιχτά…Το πιστεύω δυνατά, πως αν εμείς το θέλουμε άνθρωποι με μπορούμε να γενούμε και την πλάση όλη να φωτίσουμε.

                                                                             ΤΒΜ

Φωτ.: ΤΒΜ ,«Το φως της ροδαυγής, πίσω από της  νύχτας τις σκιές»

Ζάτουνα 2022