«Ο Εγωιστής Γίγαντας»

Λίγες σκέψεις για την ημέρα του παιδικού βιβλίου.

Το διάβαζα ως παιδί, ως έφηβη, ως ενήλικη, ως δασκάλα, ως μαμά και συνεχίζω να το διαβάζω και υπόσχομαι να το διαβάζω όσο θα ζω.

Γιατί… πάντα θα έχει να μου πει και να μου θυμίσει τόσα πολλά από όλα αυτά που ξεχνώ.

Γιατί…όταν το διαβάζω, θυμάμαι και θλίβομαι και πονώ, με την οδύνη ενός ατελείωτου χειμώνα της ψυχής του ανθρώπου που ταλανίζεται από την κατάρα του ‘’Εγώ’’.

Μα και γιατί, όταν το διαβάζω, ζεσταίνομαι και φωτίζομαι και χαίρομαι πολύ, που βλέπω να έρχεται εκείνη η ευλογημένη στιγμή που η ‘άνοιξη, μέσα από τη θυσία του Δημιουργού της λιώνει τους πάγους της οδύνης, λύνει τα δεσμά, λυτρώνει, ζεσταίνει και γλυκαίνει, κάθε ψυχή που άνοιξε την πόρτα της σε Εκείνον.

Ο Εγωιστής Γίγαντας, θα παραμείνει στο νου και στην καρδιά μου, το παραμύθι των παραμυθιών, που πάντα θα φανερώνει τη μεγαλύτερη αλήθεια της ζωής, του κόσμου και της πλάσης όλης.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν αυτό το παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ θα είναι μέσα μου, η επιτομή των λόγων του Χριστού και συνάμα του πιο σπουδαίου μηνύματος του ευαγγελίου:

Όστις ουν ταπεινώση εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος εστίν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών» (Μτ. 18,στ.1-4)

ΥΓ -Αγαπώ πολύ την έκδοση του «Εγωιστή Γίγαντα», που είναι εικονογραφημένη από την εξαιρετική ζωγράφο Δήμητρα Ψυχογυιού Ψυχογιού.

Όσο για το λευκό ζουμπούλι, είναι το πρώτο ταπεινό λουλούδι, που άνθισε στον κήπο του χωριού, σπάζοντας την παγωνιά του χειμωνιάτικου γκρίζου και σκορπίζοντας γύρω του, χίλια μυρωμένα μηνύματα, μιας αθέατης ταπείνωσης, που αν την αντέξει ο άνθρωπος, μόνο στην ανάσταση της ψυχής του, μπορεί να τον οδηγήσει.